Wento

Isang gabi, binukasan ko ang mensaheng ipinadala sa akin ng kaibigan kong si Mima. Nagbayad pa ako ng P15 sa internet shop para lang maidownload ito (sabay mag open ng facebook at magpalevel sa paborito kong game kung saan mamaw na ako). Naka-save ito sa usb drive, at kinopya ko ito sa laptop na hiniram ko sa nanay ko (na ipinahiram niya sa akin para magawan ko siya ng kodigo para sa itinuturo niyang Sales Management sa bilang sideline. Sa sobrang toxic ng totoong trabaho niya sa opisina ay hindi na niya mapaglaanan ng oras ang gawaing ito, kaya sa akin niya pinagawa.) Ilang araw ko na rin sinusubukan paganahin ang internet sa laptop na ito, per dahil madamot ang nag-setup ng laptop ay hindi ko talaga ito mai-online gamit ang dsl connection namin sa bahay. Pagbukas ko ng mensahe ay namili ako sa listahan ng mga paksang pinagagawan niya ng article. Hindi kulang sa 500 words, well-researched, at may kani-kaniyang detalyeng hinihingi para sa bawat paksa.

Dahil atat na ako magsimula, pumili ako ng paksa na akala ko ay "intuitive" o obvious yung sagot. Malakas din yung loob ko kasi may libro ako tungkol sa Sales Management, para dun sa pinapagawa sa akin ng nanay ko. Gumawa ako ng draft na, balak ko, ay magiging basehan ko kapag nakapag-research na ako. Nawili ako sa ginagawa ko, kaya napahaba. Napatagal ako sa pagsusulat. Natuwa ako, nakailang kape ako, at inabot ako ng 6:00 ng umaga. Napamahal ako sa sinusulat ko. Feeling ko ang cute ng ginagawa ko, parang Bob Ong lang. Sabi ko sa sarili ko, madali na lang yang references na yan, ihahabol ko na lang pag isusubmit ko na.

Sa kalaunan ay nagawan ko rin ng paraan ang internet. Ang solusyon : wireless. Ninenok ko ang wireless router sa bahay ng nanay ko.

Ang una kong napansin, nang makapag-online ako at maikumpara ko ang ginawa ko sa mga ibang article, ay jologs pala ang pagkakasulat ko. Masyadong impormal. Tapos, tadtad ng hiram na salita, na hindi ko mahanapan ng katumbas sa Tagalog sa mga online translator/dictionary. Nafrustrate tuloy ako. At ang pinakamalupit sa lahat, mali lang talaga yung mga inilagay ko, puro talaga imbento. Lahat. Kung susundin ko yung orihinal kong ginawa, wala akong mahahanap na references. Ok, sabi ko sa sarili ko, go! Nagkandarapa ako sa pag-browse ng mga site na tungkol sa pagnenegosyo. Kumbaga sa school, cramming sa Thesis. Sa opisina, rush report. Sa ospital, emergency room pag new year. Sa call center, 300 calls waiting. Sa online multiplayer games, adik mode na, rambulan pa. Yung mga references, copy-paste sa OneNote para madali. Automatic na kasama na yung address. Tsaka na yung bibliography pag tapos na.

Mag-eemail na sana ako ng unang bersiyon ng isinulat ko, para makita ni Mima, nang mapansin ko ang mga katagang "Executive Order 470 - Youth Entrepreneurship Program" sa detalye na kailangan kong isama. Ayos. Lahat pala ng sinulat ko, pasakalye lang. Akala ko matatapos na ako, malayong malayo pa pala. Nahihiya na din ako sa kaibigan ko. Ang akala ko nung una, isang araw o dalawa lang, tapos na ako. Isang linggo na, wala pa sa kalahati ang nagagawa ko. Hanggang ngayon, hindi pa ako tapos. Mental blog eh. Inuuna pa kase ang pagba-block.

Yung unang ginawa ko, yung hindi ko na balak iemail pa sa kanya...praktis na rin yun. Sa totoo lang, nakakahiya man aminin, hindi ko inakalang ganito kahirap magsulat sa Tagalog. Ngayon nga, feeling ko, maayos-ayos na ang Tagalog (o Filipino) ko, dun sa pangalawang bersiyon ng sinusulat ko. Actually kahit yung una kong ginawa, hindi naman ganun ka jologs. In fairview, hindi rin naman sayang...pwede ko rin naman irecycle. Gaya ngayon, ilalagay ko sa blog ko. Diba? Anong gagawin ko sa kanya kung hindi ko ilalagay dito? Kainis kase eh! Sayang yung effort ko..sayang!

Ang masasabi ko lang na napala ko, ay nakapag-isip-isip ako tungkol sa kalagayan ng ekonomiya ng Pilipinas, sa objective na paraan. Tapos, naikumpara ko yung nakikita ko, at yung mga opinyon ko, sa mga opinyon at kaalaman ng iba. Nakita ko kung gaano ako ka-ignorante sa mga konsepto ng pagnenegosyo.

Sana kung may makabasa man nito, maaliw siya kahit papano. Sabi nga ng mga bakla: chika lang itis..!